Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne to jedna z najczęściej stosowanych form wspomagania terapii dzieci z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego. Jej podstawą jest przekonanie, że ruch to nie tylko forma aktywności fizycznej, ale przede wszystkim narzędzie, które może prowadzić do stopniowego poznania siebie, swojego ciała oraz relacji z otoczeniem.

W odróżnieniu od wielu innych podejść terapeutycznych, metoda Sherborne nie opiera się na skomplikowanym systemie reguł, lecz na prostych, intuicyjnych ćwiczeniach wykonywanych w parach, najczęściej z dorosłym – rodzicem, terapeutą lub wolontariuszem. Dzięki temu staje się bliska dziecku i odpowiada na jego naturalne potrzeby: ruchu, zabawy i bliskości.

Weronika Sherborne i jej spojrzenie na ruch jako formę terapii

Autorką tej metody była fizjoterapeutka Weronika Sherborne, która połączyła swoje doświadczenie z wiedzą pedagogiczną oraz koncepcjami ruchu Rudolfa Labana. U podstaw tej metody leży przekonanie, że rozwój dziecka – zarówno emocjonalny, jak i społeczny – może być skutecznie wspierany poprzez ruch prowadzący do poznania własnego ciała oraz kształtowania więzi z drugim człowiekiem. Metoda ta, ze względu na swoją prostotę, naturalność i skuteczność, zyskała ogromną popularność, szczególnie w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju, jak również w szeroko pojętej terapii dziecięcej.

Ruch jako element budowania relacji i rozwoju dziecka

Tym, co wyróżnia metodę ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne, jest świadome posługiwanie się ruchem jako narzędziem do kształtowania świadomości własnego ciała, orientacji w przestrzeni oraz relacji z innymi ludźmi. W ćwiczeniach nie chodzi tylko o poprawne wykonanie ruchu, ale o to, by dziecko doświadczyło swojej obecności – fizycznej i emocjonalnej – w relacji z partnerem, którym jest najczęściej dorosły. To zbliżenie pozwala zbudować fundament dla dalszego rozwoju społecznego i emocjonalnego.

Podczas zajęć dzieci uczą się współpracy, komunikacji niewerbalnej, dzielenia przestrzeni z innymi oraz wyrażania swoich emocji poprzez ciało. Wspólne ćwiczenia, oparte na zabawie, pozwalają przełamywać bariery i uczą zaufania – do siebie i drugiego człowieka. Dziecko, które w bezpiecznych warunkach doświadcza bliskości, przyjemności płynącej z kontaktu i pozytywnych emocji związanych z ruchem, zyskuje nowe kompetencje społeczne i emocjonalne. Ruch kształtuje więc nie tylko świadomość fizyczną, ale i osobowość.

Ćwiczenia ruchowe w metodzie ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Zestaw ćwiczeń wykorzystywanych w metodzie Sherborne został zaprojektowany tak, by odpowiadać na różne etapy rozwoju psychoruchowego dziecka oraz wspierać je w obszarach, które są dla niego wyzwaniem. Wśród ćwiczeń znajdują się te służące poznaniu schematu ciała, ułatwiające orientację w przestrzeni czy wspierające rozwój zdolności do współpracy. Każde z nich ma swoje uzasadnienie – zarówno terapeutyczne, jak i emocjonalne. Dziecko, które wykonuje ćwiczenia razem z dorosłym, nie tylko rozwija swoje możliwości ruchowe, ale także uczy się funkcjonować w relacji, odczytywać sygnały, reagować i dostosowywać się do sytuacji.

Kluczowe jest to, że ćwiczenia te odbywają się w atmosferze swobodnej zabawy, bez presji i oceniania. Właśnie ten element – radość i naturalność – sprawia, że dzieci czują się swobodnie i chętnie uczestniczą w zajęciach. Wspólny ruch to nie tylko nauka kontroli nad ciałem, ale także sposób na wyrażenie emocji, przeżycie bliskości i poczucie sprawczości. Poczucie, że „umiem to zrobić” i „mogę zaufać partnerowi” to niezwykle ważne aspekty rozwoju dziecka, szczególnie w przypadku dzieci z zaburzeniami rozwoju.

Zajęcia prowadzone w grupach – organizacja i zalecenia praktyczne

Zajęcia metodą Weroniki Sherborne prowadzone są zazwyczaj w małych grupach, najczęściej liczących od 6 do 14 osób. Kluczowym założeniem jest to, by każde dziecko miało swojego partnera – dorosłego, z którym wykonuje ćwiczenia. Może to być rodzic, opiekun, starsze rodzeństwo albo odpowiednio przeszkolony wolontariusz. Zajęcia odbywają się w bezpiecznych warunkach – na sali z parkietową podłogą, przy otwartym oknie i w luźnym, wygodnym stroju. Prowadzone są zwykle przez dwie osoby, co pozwala na pełne wsparcie uczestników i elastyczne reagowanie na potrzeby dzieci.

Systematyczność ma ogromne znaczenie – optymalna częstotliwość to raz w tygodniu, przez około godzinę. Dzięki regularnym spotkaniom możliwe jest budowanie trwałych relacji, stopniowe wzmacnianie kompetencji dziecka i kontynuacja procesu terapeutycznego. Stały skład grupy sprzyja poczuciu bezpieczeństwa i wspiera proces integracji dzieci w grupie. Co ważne, nie ma ścisłych ograniczeń wiekowych – z metody mogą korzystać zarówno dzieci przedszkolne, szkolne, jak i młodzież czy dorośli, jeśli zachodzi taka potrzeba.